یادگیری چیست؟

یادگیری چیست؟

یادگیری به اشکال مختلفی صورت می گیرد. ممکن است من به طور روزانه واژگان جدیدی را در زبان کشور جدیدی که در آن زندگی می کنم یاد می گیرم. من ممکن است یک دستور العمل جدید یاد بگیرم یا ممکن است در مورد بحرانی که در جایی از جهان رخ می دهد یاد بگیرم. یادگیری من از منابع زیادی می آید. ممکن است از تلویزیون، مغازه‌دار، همکارانم، اینترنت، کتاب‌هایی که خوانده‌ام یا از معلمم باشد. هر یک از اینها شامل انواع مختلف یادگیری و فرآیند متفاوتی است که از طریق آن یادگیری صورت می گیرد. یادگیری را می توان به عنوان فرآیندی توصیف کرد «که توسط آن دانش، مفاهیم، ​​مهارت ها و نگرش ها کسب، درک، اعمال و گسترش می یابد» (Pollard et al, 2008:170). تماشای اخبار یا خواندن روزنامه و اطلاع از جنگ در کشوری دیگر به من دانش جدیدی می دهد و می توان گفت که نگرش جدیدی که توسط رسانه ای که در آن منتشر شده است به من منتقل می کند. یادگیری یک دستور پخت جدید مهارتی است که احتمالاً توانایی کلی من به عنوان یک آشپز را بهبود می بخشد. خواندن کتاب برای یادگیری بیشتر در مورد حافظه و یادگیری، درک من را از مفاهیم اولیه پیچیده افزایش می دهد، که با افزایش سطح دانش، درک آنها آسان تر می شود. بنابراین یادگیری فرآیند پیچیده ای است که بسته به نوع یادگیری فرد می تواند شامل دانستن چه چیزی (دانش) و دانش چگونگی (مهارت ها) باشد.

اسکلتون (Hayden et al., 2006: 46) این تعریف از یادگیری را از طریق بحث در مورد مفهوم «تفکر کند» کلاکستون بیشتر می کند و بیان می کند که یادگیری ترکیبی از دانش، مهارت ها، درک و تمرین است. یادگیری از طریق ظهور "آهسته" درک در طی یک دوره زمانی و تمرین آشکار می شود. اسکلتون ادامه می‌دهد که اغلب مدارس اهمیت دانش، مهارت‌ها و درک را تشخیص می‌دهند، اما آنها را در یک سلسله مراتب می‌بینند و معمولاً به درک بیشتر از دانش و مهارت اهمیت می‌دهند. اسکلتون استدلال می کند که در یادگیری دانش آموز باید به همه اهمیت یکسان داده شود و درک واقعی محصول ترکیبی از دانش، مهارت ها و تمرین های مرتبط است.

کرچفسکی و سیدل (کالینز و کوک، 2001: 44) استدلال می‌کنند که بیشتر معلمان ایده‌های ملموس خود را از یادگیری و هوش دارند که بر ساخت کلاس درس، درس و روش تدریس تأثیر زیادی می‌گذارد. آنها بیان می کنند که بسیاری از ما معتقدیم که با توضیح دادن چیزها به روشی که آنها را درک کرده ایم، دیگران نیز آنها را درک خواهند کرد.

متأسفانه، یادگیری به این سادگی نیست. پولارد و همکاران (2008:172) بیان می کند که یادگیری یک فعالیت انسانی بسیار پیچیده است که هنوز به طور کامل درک نشده است. با این حال، بسیاری از مربیان تأثیرگذار برای چندین دهه، و در واقع، اگر ایده‌های ارسطو و افلاطون در مورد تعلیم و تربیت و زندگی خوب را در نظر بگیریم، بیشتر شده‌اند. (Blenkin & Kelly در Moyles & Hargreaves 2003:29) تلاش کرده اند تا فرآیند یادگیری و بهترین روش حمایت از آن را درک کنند. نظریه یادگیری را می توان به طور کلی به سه دسته اصلی تقسیم کرد: رفتارگرایی، شناخت گرایی و ساخت گرایی (دان، 2000). تا دهه 1960 دیدگاه غالب در مورد یادگیری، دیدگاه رفتارگرایی بود که اولین بار در سال 1911 توسط ثورندایک معرفی شد و بعداً توسط روانشناس اسکینر توسعه یافت (Pollard et al. 2008:173). تئوری پشت مکتب رفتارگرا این بود که یادگیرنده عموماً منفعل است و معلم تصمیم می‌گیرد چه چیزی و چگونه تدریس کند. نحوه تدریس معمولاً به شکل یادگیری یا تکرار بود. بر خلاف این مکتب فکری، تقریباً 80 سال پیش، ویگوتسکی و دیویی هر دو طرفدار احترام گذاشتن به تأثیر اجتماعی یادگیری بودند که به یادگیرنده اجازه می‌داد نقش فعالی در آموزش داشته باشد. دیویی برای یادگیری نگرش‌ها و مهارت‌هایی برای رشد خود و مدیریت خود بحث می‌کرد (Hlebowitsh, 1994:346). در حالی که ویگوتسکی، از طریق ایجاد مکتب آموزشی ساخت‌گرای اجتماعی، ایده درگیر کردن درک‌های فرهنگی و مفهومی موجود دانش‌آموز و ایجاد داربست برای گسترش درک و یادگیری آن‌ها را مطرح کرد. مفهومی که به عنوان منطقه توسعه نزدیک (ZPD) شناخته می شود. این مفهوم سپس در آموزش مدرن از طریق کار برونر، 1986 و وود، 1988 (در پولارد و همکاران 2008: 178) تقویت شده است. ویگوتسکی ZPD را چنین تعریف می کند.

"فاصله بین سطح رشد واقعی که توسط حل مسئله مستقل تعیین می شود و سطح توسعه بالقوه که از طریق حل مسئله تحت هدایت بزرگسالان یا با همکاری همسالان توانمندتر تعیین می شود" (ویگوتسکی، 1978:86).

ویگوتسکی پیشنهاد کرد که ZPD یک ویژگی اساسی یادگیری است که

«فرایندهای رشد درونی مختلفی را بیدار می‌کند که تنها زمانی قادر به عمل هستند که کودک با افراد محیط خود و در همکاری با همسالان خود در تعامل باشد» (صفحه90). 

این نکته ما را به دیویی برمی‌گرداند که پیشنهاد می‌کرد که نیاز مدارس این است که بسیاری از یادگیری‌هایی را که در سطح ناخودآگاه اتفاق می‌افتد آگاه کنند (Hlebowitsch, 1994:340). این ما را به بررسی جنبه‌ها و انواع یادگیری که می‌تواند رخ دهد، سوق می‌دهد. Eraut، 2002 (Hewitt، 2008:158) ایده سه نوع یادگیری را ارائه می دهد: ضمنی، واکنشی و مشورتی. او بیان می کند که یادگیری ضمنی «به هیچ وجه آگاهانه انجام نمی شود». یادگیری ضمنی می‌تواند این باشد که کودک از الگوبرداری مادر از ترس زنبورهای عسل یاد می‌گیرد، نه او و نه مادرش نمی‌دانند که کودک آن را یاد گرفته است، اما کودک ترسی آموخته‌شده یا الگوسازی شده ایجاد کرده است. یادگیری واکنشی در پیدایش خود تقریباً خودبخودی است. دانش به دست آمده از این نوع یادگیری تنها به صورت جزئی برای بازجویی آگاهانه باز است. می توان کسب زبان از طریق ارتباط با دیگران را نوعی یادگیری واکنشی در نظر گرفت. واژگان افراد بدون تلاش آگاهانه برای مطالعه آن زبان گسترش می یابد. نوع نهایی یادگیری، مشورتی است، به این دلیل که در یک "زمینه برنامه ریزی شده" اتفاق می افتد و بازترین نوع یادگیری برای ... بازتاب آگاهانه است. اینجاست که فرد از یادگیری در حال انجام آگاه است. به منظور بهبود زبان و دایره لغات خود، می‌توان در فرهنگ لغت به دنبال واژه‌ای جدید گشت تا آن را بیاموزد، بنابراین تصمیمی آگاهانه برای یادگیری گرفت. 

دوک (1999، در هویت، 2008: 32) دو نوع یادگیری را که با انگیزه یادگیری مرتبط است، در نظر می گیرد: یادگیری مبتنی بر عملکرد و یادگیری مبتنی بر تسلط. تفاوت اصلی این دو نوع یادگیری در نگرش یادگیرنده است. یادگیرنده قبلی رویکرد منفی تری به یادگیری دارد و هوش را ثابت می بیند و تلاش را عامل کلیدی می داند. دومی نگرش مثبت تری دارد که در آن هوش انعطاف پذیرتر است و انعطاف پذیری برای امتحان رویکردهای جدید عامل کلیدی است.

بسیاری از محققان دیگر مانند دان، 1987; آسیاب، 1991; مارکوا، 1992 (در اسپرنگر، 2003:33) و استرنبرگ (1997، در هویت، 2008:50) احساس می کنند که یادگیری از طریق حواس ما انجام می شود و هر یک از ما برای یک حس توسعه یافته خاص یا سبک یادگیری ترجیح داریم. پیشنهاد شده است که معلمان باید از نوع یادگیرنده هر کودک آگاه باشند و اطمینان حاصل کنند که آموزش آنها با سبک یادگیری ترجیحی یادگیرندگان "ارتباط" دارد. این نوع یادگیری به عنوان یادگیری «مبتنی بر مغز» شناخته شده است. با این حال کافیلد و همکاران. 2004 (در پولارد و همکاران 2008: 188) بیان کرد که هیچ مدرک علمی برای حمایت از این نظریه ها وجود ندارد و "تمرکز بیش از حد بر سبک های یادگیری می تواند رشد فراگیر را به طور گسترده ای مهار کند". کلاین (2003، هویت، 2008: 51) با بیان قویاً این موضوع را تأیید می کند که تمرکز بر سبک ترجیحی یادگیری «از لحاظ نظری و تجربی اشتباه است». او بیان می‌کند که بیشتر فعالیت‌های آموزشی منابع شناختی بسیاری را به کار می‌گیرند و درگیر می‌کنند و اینها مختص کار و پیچیده هستند. زمانی که فعالیت‌های یادگیری عموماً برای موفقیت نیاز به سبک‌های متفاوتی دارند، تمرکز بر یک سبک یادگیری غیرواقعی است.

برای اینکه یادگیری بهینه شود، باید نیازها و نقاط قوت فردی یادگیرنده شناسایی و حمایت شود تا یادگیرنده داربست شود و یادگیرنده بتواند به سطح بالاتری از پیشرفت دست یابد.